Stare druki to kategoria zbiorów bibliotecznych obejmująca wydawnictwa z lat 1501–1800. W Bibliotece Muzeum Podlaskiego znajduje się 130 takich dzieł, i jest to kolekcja wciąż rozbudowywana. Ich wartość kulturowa i historyczna jest nie do przecenienia, dlatego zespół ten podlega szczególnej ochronie, zarówno w zakresie przechowywania, jak i udostępniania. Dostęp do tych książek jest możliwy jedynie w celach badawczych, i to w sytuacji, kiedy nie istnieje możliwość zastąpienia go dostępem do kopi cyfrowej danego dzieła. Poza tym mogą one być udostępnione w celach wystawienniczych po spełnieniu warunków określonych przez muzeum.
Najstarszym drukiem znajdującym się w Bibliotece jest M. Tul. Ciceronis Rhetorica, wydana w Paryżu w 1544 roku Ex officina Rob. Stephani typographi Regil. To wydawnictwo unikatowe z wielu względów. Czcionka użyta do druku została wykonana bardzo precyzyjnie i budzi podziw współczesnych bibliofilów. Marginesy okalające skład drukarski strony wykonane zostały ręcznie atramentem. Dzieło ukazało się w języku łacińskim. Brzegi kart są pozłacane złotem płatkowym.
Wśród najnowszych nabytków wyróżnia się niewątpliwie Biblia Hebrajska, od nazwiska edytora i wydawcy nazywana Biblią Huttera. Jest to księga unikatowa w skali światowej. Wydana została w 1587 r. w Hamburgu. Wyróżnia ją zastosowanie dwóch rodzajów czcionek – pełnej w celu oddania rdzenia słowa i konturowej w celu oddania przyrostków. Zabieg ten miał ułatwić naukę języka hebrajskiego w oparciu o tekst pisma.
Kolejnym dziełem, które warto wymienić ze względu na jego wartość historyczną i kulturotwórczą, jest Biblia Brzeska, zwana też Pińczowską lub Radziwiłłowską. Była ona pierwszym i jednocześnie nowatorskim, polskim przekładem Pisma Świętego z języków oryginalnych. Odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu pisanej polszczyzny.
W zbiorze tym znajdują się również dwa cenne rękopisy. Jednym z nich jest księga liturgiczna Kościoła wschodniego, tzw. Sześciodniew. Zawiera ona teksty liturgiczne na poszczególne dni tygodnia. Do napisania jej użyto atramentu w dwóch kolorach: czarnym i fioletowym. Księga pisana jest w języku starocerkiewnym, pismem naśladującym druk. Na kartach widoczne są ślady po świecach, co świadczy o użytkowaniu księgi podczas liturgii. Oprawa sporządzona została z desek obłożonych skórą bez żadnych zdobień. Widoczne są ślady po klamrach spinających księgę.
