Schyłek starożytności, zwany okresem wędrówek ludów, to w dziejach Europy burzliwy czas najazdów, wojen i wielkich migracji, rozpad funkcjonujących przez stulecia struktur kulturowych i politycznych i jednocześnie początek nowego porządku społecznego oraz politycznego. Wielkie zmiany rozpoczął w 375 r. najazd Hunów na państwo Ostrogotów, na północno-wschodnich wybrzeżach Morza Czarnego, który w konsekwencji przyniósł w 476 r. upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego.
Ten niespokojny okres przyniósł także zmiany w międzyrzeczu Bugu i Biebrzy. W V w. zanikło osadnictwo ludności kultury wielbarskiej. Z końca IV – początku V w. pochodzą nieliczne ciałopalne groby płaskie i pod kurhanami z cmentarzysk w Cecelach, Jasionowej Dolinie i Kutowej. W grobach występowały brązowe zapinki z „podwiniętą nóżką”, płaskim, taśmowatym kabłąkiem, zdobione metopą, egzemplarze ze skręconym kabłąkiem, wąską nóżką i pełną pochewką, owalne sprzączki z pogrubioną ramą, dziobowate i języczkowate okucia końca pasa, naczynia kuliste z niewyodrębnioną szyjką, misy zdobione odciskami stempelków, paciorki i naczynia szklane stopione w ogniu stosu.
Na ziemiach położonych na północ od Biebrzy, na Pojezierzu Suwalskim, zamieszkałym przez Bałtów Zachodnich reprezentowanych w źródłach archeologicznych przez kulturę sudowską (grupa prudziska), osadnictwo w V w. nie uległo załamaniu. Na Suwalszczyźnie Bałtowie grzebali zmarłych w obrządku ciałopalnym, w urnach, pod nasypami kurhanów (np. Bród Nowy, Bachanowo, Jemieliste, Krzywólka, Korkliny, Osowa, Osinki, Wołownia). Zmarłych wyposażano w zapinki o konstrukcji kuszowatej, szpile, bransolety mankietowe, pierścionki spiralne z brązu i srebra, szklane i bursztynowe paciorki, żelazne narzędzia pracy, części uprzęży końskiej, ostrogi i broń. Gliniane naczynia reprezentują formy o kształcie dwustożkowatym z silnie lub słabo profilowanym brzuścem, zdobione zaszczypywaniem, formy tulipanowate, doniczkowate, esowate, misy słabo i ostroprofilowane, pokrywki. Ciekawym rysem obrządku pogrzebowego są pochówki końskie, a w inwentarzu grobowym naczynia „okienkowate”; z okrągłymi otworkami powyżej załomu brzuśca. Wśród tych interesujących zabytków muzealnej kolekcji szczególną uwagę swoją urodą zwraca zapinka palczasta z szeroką rombowatą nóżką zakończoną stylizowaną zwierzęcą główką, datowana na poł. VI w.
