W zbiorach Muzeum Ikon w Supraślu znajdują się ikony z warsztatów satroobrzędowych: Chołuja, Pustelni Wygowskiej, wielkopożenskiego ośrodka ikonograficznego, Syzrania, szkoły romanowskiej, Palechu, Mstery, Guślicy, Wietki, Nowozybkowa, Niewiańska oraz innych starowierczych pracowni ikonograficznych.
Kolekcja ikon staroobrzędowych jest zróżnicowana. Sięgające XVII wieku początki sztuki starowierców wiążą się z reformami patriarchy Nikona. Prześladowani prawosławni, którzy pozostali przy starej wierze, byli zmuszeni migrować do miejsc odległych i nieznanych. Tam kontynuowali swoją tradycję, w której ważne miejsce zajmowała ikonografia. Pod wpływem miejscowych kultur i lokalnych tradycji w ikonach starowierów kontynuujących bizantyńskie wzorce kompozycji i wypracowany przez wieki kanon pojawiają się nowatorskie rozwiązania, charakterystyczna kolorystyka i ornamentyka, stające się wyznacznikami poszczególnych ośrodków i kręgów ikonograficznych.
W zbiorach muzeum wyodrębnić można dzieła wiodących stroobrzędowych ośrodków ikonograficznych. Pustelnię Wygowską cechuje kolorystyka opierająca się na brązach i czerwieniach, postacie o jasnych karnacjach i szatach zdobionych złotymi roślinnymi ornamentami. W Guślicy dominują czerwienie, brązy i ochry, a cechę charakterystyczną wizerunków stanowi umieszczanie na polu ikony figur świętych patronów na wydzielonym jasnoczerwonym tle. Proste w rysunku ikony Chołuja, o intensywnych barwach pomarańczy, żółci, brązów i zieleni zdobi czekanowany (puncowany) ornament w formie liścia akantu. Ikony z Palechu cechuje miniaturyzacja i bajkowość kompozycji oraz przestrzenność architektury. Warsztaty Mstery charakteryzuje perfekcja malarska i bogactwo ornamentyki. Szkoła romanowska łączy tradycyjną ikonografię z elementami baroku i klasycyzmu. Cechą ikon z Syzrania jest łuzga ze złotym bądź srebrnym ornamentem w formie kwiatów rumianku przeplecionych trójliściem na czarnym tle. Szkoła wietkowska rozpoznawalna jest za sprawą motywów roślinnych w formie złotych czy czerwonych róż, kwiatowych bukietów, gałązek kwitnących jabłoni, jak również ciepłej kolorystyki z dominacją złota i czerwieni. Niewiański ośrodek ikonograficzny cechują rozbudowane, wielopostaciowe kompozycje przedstawione na tle realistycznie zobrazowanego pejzażu. Przeważa w nich złoto połączone z bogatą gamą soczystych czerwieni, różu i fioletu, zieleni i błękitu w różnych odcieniach.
