Kolekcja krasnuszek jest jednym z przykładów późnej ikonografii rosyjskiej w zbiorach Muzeum Ikon w Supraślu. Cechą charakterystyczną krasnuszek jest szczególna kolorystyka oparta na wąskiej gamie barwnej, z dominującą oranżową czerwienią na polach ikony.
Późna ikonografia, będąc wprawdzie dość oryginalnym zjawiskiem, w dużej mierze opierała się na dawnych tradycjach. Wzorce czerpano ze starych podlinników, stosowano też sprawdzoną technologię. Jednak w przypadku masowej wytwórczości ikonowej czyniono to na swój sposób, nie zważając na końcowy wyraz estetyczny. W rozwoju tej twórczości zauważalne jest kształtowanie się autonomicznego, charakterystycznego dla niej stylu, zachowującego pewne związki ze starą rosyjską tradycją, na który miały jednak również wpływ upodobania odbiorców, dla których nie była istotna wirtuozeria wykonania, ale pierwotna, najważniejsza funkcja ikony – modlitewna i opiekuńcza.
Wytwórczością ikon ubogich, do jakich zaliczyć można krasnuszki, trudniły się warsztaty położone w guberni włodzimierskiej we wsiach: Palech, Mstera i Chołuj. W XIX i początkach XX stulecia były to jej główne centra. Tradycje ikonograficzne tych terenów sięgają początków ruskiego malarstwa ikonowego. Jednak w XIX wieku stały się miejscami „przemysłu ikonowego”. Ikonografia, jako zajęcie niegdyś związane ze swoistym etosem – posłannictwem duchowym – stała się rzemiosłem. Zgodnie z zapotrzebowaniem rynku tworzone były ikony o zróżnicowanej strukturze formalno-stylistycznej. Wśród ikon tego typu wytwórczości znaleźć można dzieła interesujące artystycznie i dobre technologicznie. W stylistyce ikon powstających w warsztatach suzdalskich widoczne są wpływy ikonografii staroobrzędowej w postaci motywów zdobniczych w formie kwiatowych (różanych) bukietów czy innych motywów stosowanych w cenionych staroobrzędowych warsztatach. Rozświetlenia karnacji można porównać do jednego z pięciu najczęściej spotykanych sposobów w ikonach szkoły wietkowskiej czy niewiańskiej. Krasnuszki nie były całkowicie spójne stylistycznie i formalnie – panował w nich swego rodzaju „eklektyzm” łączący różnorodne elementy.
Masowa wytwórczość krasnuszek nie ma odzwierciedlenia w zbiorach Muzeum Ikon w Supraślu, gdzie tego typu obiekty stanowią niecałe pięć procent inwentarza zabytków. Rozpoznany i skatalogowany zespół za sprawą swojego zróżnicowania stanowi interesujący materiał do badań formalno-stylistycznych.
