Twórczość Alfonsa Karnego to przede wszystkim rzeźba portretowa. Artystę zawsze fascynowały wybitne postacie. Wychowany w kulcie dla wielkich Polaków składał im hołd, uwieczniając ich wizerunki w brązie, granicie, marmurze i ceramice.
W ciągu kilkudziesięciu lat powstały „głowy” (tak Karny nazywał swoje rzeźby) znanych poetów, pisarzy, malarzy, naukowców, kompozytorów, polityków, dowódców. Na ekspozycji prezentowane są portrety m.in. Adama Mickiewicza, Juliusza Kaden-Bandrowskiego, Aleksandra Gierymskiego, Mikołaja Kopernika, Fryderyka Chopina, Stefana Starzyńskiego, Józefa Piłsudskiego. Karny uwieczniał także wizerunki osób mu bliskich lub takich, które go w szczególny sposób zainspirowały – wyglądem zewnętrznym lub osobowością. Tak powstały rzeźby: „Madzia”, „Bokser”, „Partyzant Dzidek” czy „Skakanka”.
Karny nie chciał, aby jego dzieła były tylko fotograficznym zapisem portretowanych postaci. Twierdził, że zadaniem artysty jest wydobycie z twarzy człowieka najbardziej charakterystycznych mu cech. W przypadku osób, których nie znał osobiście lub nie mógł sportretować z „modela”, posługiwał się ikonografią w postaci monet, medali, plakiet, płaskorzeźb, rysunków, fotografii, które z pasją zbierał przez całe życie. Niektóre postacie portretował wielokrotnie, za każdym razem jednak w innym ujęciu i materiale. Dominujące wcześniej w twórczości artysty brązy w latach 50. XX w. zastąpiły rzeźby ceramiczne, które były pokrywane barwnymi polewami, tlenkami metali, a nawet płatkami prawdziwego złota.
